Kolizja czy wypadek drogowy?
Kolizja czy wypadek drogowy?
Często określenia na zdarzenie drogowe używane są zamiennie przez kierowców. Dla większości, pojęcia kolizja drogowa i wypadek drogowy są równoznaczne i używane zamiennie. Nic bardziej mylnego. Analizując bowiem przesłanki kolizji drogowej i wypadku drogowego dochodzimy do wniosku, że różnice między nimi są bardzo istotne.
Wypadek drogowy to zdarzenie drogowe, spowodowane przez nieumyślne działanie uczestnika lub uczestników ruchu, którego skutkiem jest uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia co najmniej jednej osoby trwający powyżej 7 dni lub jej śmierć.
Spowodowanie wypadku drogowego jest przestępstwem określonym w kodeksie karnym.
Zgodnie z art. 177 k.k.
§ 1. Kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1,podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
Ocena stopnia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia – warunkującego uznanie zdarzenia drogowego za wypadek, należy do lekarza, który na podstawie posiadanych przez siebie wiadomości, wskazuje czy mamy do czynienia z naruszeniem czynności ciała powyżej 7 dni. Co więcej, nie jest tu decydująca długość pobytu osoby poszkodowanej w szpitalu czy przebywanie na zwolnieniu lekarskim, a tylko rzeczywista długość utrzymywania się skutków zdarzenia, co oznacza że już nawet złamanie kończyny w wyniku zdarzenia będzie obrażeniem ciała na okres powyżej 7 dni, a samo zdarzenie zostanie zakwalifikowane jako wypadek drogowy.
Gdy obrażenia odniosła osoba najbliższa sprawcy, to ten może być ścigany jedynie na jej wniosek, zgodnie z art. 177 § 3 k.k.
Kolizja jest to zdarzenie drogowe, które zostało spowodowane nieumyślnie i którego skutkiem jest szkoda na mieniu (m.in. uszkodzenie samochodu) oraz uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia co najmniej jednej osoby, które trwa do 7 dni tj. lekkie uszkodzenie ciała. Tutaj również o długości trwania obrażeń będzie decydował lekarz.
Pojęcie kolizji nie istnieje jednak formalnie ani w ustawie prawo o ruchu drogowym, ani w kodeksie wykroczeń – jest to zwrot potocznie używany przez kierowców oraz policję, ubezpieczycieli, a nawet organy sprawiedliwości.
W czym jeszcze tkwi różnica?
Mając do czynienia z wypadkiem drogowym należy zabezpieczyć miejsce zdarzenia (nie wolno jednak przemieszczać pojazdów i podejmować czynności, które mogłyby utrudnić ustalenie przebiegu wypadku), udzielić niezbędnej pierwszej pomocy ofiarom oraz wezwać policję i inne służby (pogotowie ratunkowe i straż pożarną), a także pozostać na miejscu zdarzenia. Na żądanie osoby uczestniczącej w zdarzeniu należy podać swoje dane personalne, dane personalne właściciela lub posiadacza pojazdu oraz dane zakładu ubezpieczeń, w którym pojazd posiada ważną polisę OC.
Do kolizji policji wzywać nie trzeba. Jeżeli sprawca i poszkodowany dojdą do porozumienia wystarczy oświadczenie o zdarzeniu drogowym. Warto jednak zebrać dane dotyczące ewentualnych świadków zdarzenia, a także udokumentować fotograficznie skutki wypadku, tj. uszkodzenia samochodów. Możemy tego potrzebować w postępowaniu przed ubezpieczycielem. Należy też pamiętać, że po kolizji kierujący pojazdem jest obowiązany zatrzymać pojazd w bezpiecznym miejscu lub – jeśli pojazd w wyniku kolizji zatrzymał się – usunąć go z miejsca zdarzenia, tak aby nie powodował zagrożenia lub tamowania ruchu i następnie zabezpieczyć to miejsce.
Jeżeli na miejsce kolizji zostanie wezwana policja to sankcje karne ograniczają się do mandatu i punktów karnych, a gdy sprawca mandatu nie przyjmie, sprawa kierowana jest do sądu wraz z wnioskiem o ukaranie (sprawa o wykroczenie).
Czego może domagać się poszkodowany w wypadku drogowym od ubezpieczyciela OC sprawcy?
Co do zasady osobie, która uczestniczyła w wypadku drogowym i ucierpiała w jego wyniku przysługują liczne środki prawne mające na celu uzyskanie z ubezpieczenia OC sprawcy odpowiednich świadczeń.
Poszkodowany ma możliwość ubiegania się o:
-
Zwrot kosztów leczenia w tym dojazdów do placówek medycznych (nie tylko poszkodowanego lecz także jego rodziny, która mu pomaga, odwiedza go), rehabilitacji, lekarstw, środków ortopedycznych i innych – na podstawie art. 444 § 1 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.
Jak oszacować koszty leczenia?
Mimo, że wydaje się to uciążliwe, należy zachować wszystkie paragony, rachunki i faktury związane z kosztami leczenia – zakupem lekarstw, przejazdów do placówek medycznych, kosztem badań i wizyt lekarskich, rehabilitacji czy sprzętu medycznego lub ortopedycznego. Najlepiej prowadzić wykaz ponoszonych wydatków oraz przejazdów do placówek medycznych.
-
Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę – art. 445 § 1 k.c w zw. z art. 444 § 1 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Zadośćuczynienie pieniężne ma rekompensować ujemne przeżycia, cierpienia psychiczne i fizyczne takie jak ból, wszelkie dolegliwości, niedogodności, ograniczenia jakich doznaje i będzie doznawał w przyszłości poszkodowany w związku ze szkodą. Każdorazowo przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia uwzględnia się indywidualne okoliczności sprawy, a w szczególności rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń ciała, długość i uciążliwość leczenia (pobyt w szpitalu, zabiegi operacyjne, bolesność i uciążliwość zabiegów i badań), trwałość następstw powypadkowych (np. blizny, oszpecenia, kalectwo, trwały uszczerbek na zdrowiu), rokowania na przyszłość, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, poczucie bezradności życiowej, uzależnienie od pomocy i opieki osób trzecich. Każdorazowo wysokość zadośćuczynienia oceniana jest indywidualnie.
-
Rentę na zwiększone potrzeby związane z długotrwałym leczeniem, rehabilitacją czy opieką, a także rentę uzupełniającą, która ma stanowić wyrównanie różnicy w dochodach osiąganych przez poszkodowanego przed wypadkiem w stosunku do dochodów uzyskiwanych przez niego po wypadku.
Zgodnie z art. 444 § 2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Wysokość renty uzależniona jest od stopnia utraty przez poszkodowanego zdolności do pracy zarobkowej. Jeżeli zdolność ta została utracona całkowicie, wysokość renty powinna odpowiadać prawdopodobnym zarobkom poszkodowanego, które uzyskałby, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Natomiast w razie częściowej niezdolności do pracy, renta powinna odpowiadać różnicy, pomiędzy zarobkami, które poszkodowany uzyskuje po powstaniu niezdolności a tymi, które uzyskiwałby gdyby niezdolność do pracy nie nastąpiła. W każdym wypadku renta powinna uwzględniać zwiększone potrzeby poszkodowanego oraz jego zmniejszone widoki powodzenia na przyszłość.
-
Odszkodowanie jednorazowe – zamiast renty, które ułatwi poszkodowanemu wykonywanie nowego zawodu (np. umożliwi przekwalifikowanie się lub założenie działalności gospodarczej) w przypadku gdy na skutek wypadku poszkodowany stał się inwalidą – art. 447 k.c.
-
Zwrot utraconych zarobków – dotyczy to zarobków, które poszkodowany utracił i które mógłby osiągnąć w wyniku wypadku oraz późniejszego leczenia. Zgodnie bowiem z art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
-
Odszkodowanie za uszkodzone lub zniszczone rzeczy osobiste jak np. odzież, okulary, rower, telefon komórkowy, laptop itp.